W roku 1881, Ludwik Grohmann, wzniósł okazałą rezydencję z dzidzińcem zamkniętym oficyną gospodarczo-mieszkalną i przyległą oranżerią, w otoczeniu ogrodu.

Imponujący budynek zaprojektowany przez Hilarego Majewskiego w stylu włoskiego renesansu powstał w bliskim sąsiedztwie przędzalni, kilka lat po śmierci Traugotta Grohmana, ojca Ludwika. Do siedziby prowadziła od ulicy Tylnej okazała brama i furta z kutej kraty, oflankowana podwójnymi filarami, z przylegającą kordegardą. W roku 1894, po ślubie syna - Leona Grohmanna, willa została rozbudowana, oraz podzielona na dwie części, pomiędzy rodziców i dzieci. Wówczas to od strony wschodniej dobudowano nową część z paradną klatką schodową i ogród zimowy. Natomiast w 1913 roku została rozbudowana część południowo-wschodnia, dobudowano piętrowy aneks z osobnym wejściem. Główne wejście z portykiem filarowym prowadziło do reprezentacyjnego hallu i klatki schodowej, która integrowała całość układu wnętrz, należących do licznych członków rodziny.

Wystrój i układ wnętrza nie wyróżniał sie niczym wyjątkowym. Znajdowały się tu jadalnia, kredensownia, biblioteka, salon, gabinety, sala balowa itp. Komunikację wewnętrzną uzupełniały windy - osobowa oraz trzy dźwigi gospodarcze, firmy berlińskiej. Wnętrza urządzone były z dużym przepychem i luksusem, z bogatymi sztukateriami, z dekoracją o alegorycznych przedstawieniach malarskich i rzeźbiarskich. Zastosowano materiały szlachetne, marmury, boazerie z różnych gatunków drewna oraz różnego rodzaju polichromie i marmoryzowania, imitujące szlachetne gatunki kamienia i drewna. Całość wystroju utrzymana była również w duchu renesansu włoskiego.