Fabryka otworzona została w 1839 roku, przy ulicy Piotrkowskiej 282. Budowę rozpoczęto znacznie wcześniej. Budynek wzniesono w popularnym ówcześnie stylu klsycystycznym. Był to jeden z pierwszych tak dużych budynków fabrycznych w mieście.

Otwarcie fabryki nie było równoznaczne z oddaniem ukończonego budynku. Główny korpus klasycystycznej, zbudowanej na planie prostokąta frontem do ulicy wzniesiono w latach 1835-1837. Wysokość budowli wynosiła 25 m. Konstrukcja zewnętrzna była z cegły, zaś konstrukcja wewnętrzna drewniana. Drewniany strop wspierały dwa rzędy drewnianych słupów, dzielących wnętrze na trzy podłużne jakby nawy. Na uwagę zasługują również gzymsy międzypiętrowe, nadproża nad otworami okiennymi i gzyms koronujący z motywem prostopadłościennych ząbków. Otynkowane elewacje fabryki sprawiły, że zaczęto ją w Łodzi nazywać "Białą Fabryką". W roku 1838 do korpusu głównego dobudowano północne skrzydło budynku. Południowe skrzydło, od strony stawu, wzniesione zostało dopiero w roku 1848.

W tym pierwszym, wielkim budynku fabrycznym w 1839 r. zainstalowano nie znaną wcześniej w Królestwie, pierwszą w Łodzi, maszynę parową. Była to, sprowadzona z Belgii, przędzalnia bawełny, w której 7500 wrzecion napędzanych było maszyną o niespotykanej wówczas mocy 60 KM. Nad dachami fabryki pojawia się nowy element - komin. Symbol nowych czasów. Po uruchomieniu całej fabryki w roku 1840 pracowało w niej 600 osób.

Stare mury i mroczne hale fabryczne wykorzystane są obecnie przez, jedyne w Polsce, Centralne Muzeum Włókiennictwa. Miłośników starych maszyn, zabytkowych tkanin, dawnej odzieży miejskiej i ludowej oraz współczesnych wytworów artystów tkaczy zachęcamy do odwiedzenia tego unikatowego w Polsce muzeum.